Pittig eind 2008 en begin 2009

Met 32.6 weekjes is ons mooie meisje te wereld gekomen.Het lijkt nog als de dag van gisteren.Totaal onverwachts was het beter dat ons meisje gehaald werd.Ik was dood en doodziek,Tot op de dag van vandaag denk ik er nog vaak aan terug,aan een tijd die normaal heel anders had moeten verlopen.

Gelukkig maakte ons meisje het goed na de bevalling,al was ze erg klein en moest ze 3 weekjes blijven.Een moeilijke drukke stressvolle periode brak aan.Elke dag 2 keer op en neer rijden om zoveel mogelijk tijd door te brengen met ons teer lief klein poppetje.Alles ging in een waas voorbij.Helaas niet de kraamtijd die iedere vrouw voor ogen hebt.

Voor mij brak dan ook een moeilijke peridode aan.Mijn mannetje trok het allemaal niet meer en raakte langzamerhand overspannen.Al die tijd dat ik,zijn zwangere vrouw, in het ziekenhuis verbleef heeft hem ontzettend veel verdriet gedaan.Hij was er kapot van om zijn 2 dierbaren zo elke dag achter te laten.Al was dat dan ook echt wel het beste.

Op 23 augustus mocht ons meisje mee naar huis.Wat waren we blij.Al vonden we het ook doodeng.De eerste twee dagen dat ze mee naar huis mocht hebben we 2 x 3 uurtjes kraamzorg gehad.Helaas geen leuke vrouw.Maar wist ons wel het fijne te vertellen,wat we dan ook niet wisten.En wel van haar leerde.Nadat zij weg was stonden we er dan echt alleen voor.En stelden we elkaar elke keer de vraag," "Wat doen we nu,leggen we haar in bed." " Zullen we haar een flesje geven " enz enz.Gelukkig hadden we wel hulp van onze beiden ouders.

Helaas werd mijn mannetje er niet beter op en heeft zo tig soorten tabletten geprobeerd.Voor mij werd het er ook niet makkelijker op en zo had ik het gevoel dat ik altijd maar degene was die er 200 % voor moest gaan.Terwijl ik degene was die ook net bevallen was.Maargoed ik ging er dan ook voor de 200 % tegenaan.

Dan kwam het nieuws dat mijn zussie mij belde met het nieuws dat ze met 20 weekjes bloed verloor.Ik schrok me rot maar bleef heel rustig.Na een weekje moest ze dan ook naar Leiden waar ze zou blijven totdat de kleine zou komen.

7 Januari de dag dat mijn hele kleine iniminie nichtje Amy werd geboren.Een klein poppetje van 612 gram.
Pfff wat hebben we met z,n allen in de stress gezeten of alles wel goed zou komen.Ik zou me geen raad weten als het fout had gegaan.Gelukkig is het een knokker en mocht ze na ongeveer 8 weekjes naar huis.

Omdat ik denk ik zoveel van mezelf heb gegeven voelde ik me ook niet altijd even goed.Daarom ben ik een paar maandjes geleden dan ook naar de dokter geweest.Mijn bloeddruk was torenhoog en ook had ik continue een hartslag van 140 slagen per minuut.Daarom moest ik ook per direct naar het ziekenhuis.Daar velen onderzoeken gehad en bleek ik per direct naar de spoedeisende hulp te moeten.Ik bleek dus tegen een hartaanval/hartinfarct te zitten.Pfff er schoot vanalles door me heen.M,n meisje,m,n mannetje,paps en mams,zussie enz enz.Pfff, What,s happening...............Op de spoedeisendehulp heb ik ook tig onderzoeken gehad.Gelukkig hoefde ik niet te blijven.Wel moest ik rustig aan doen en heb tabletten gehad die ik een jaar moet slikken.na een half jaar moet ik weer terug komen voor controle.Ik ben daarom ook even 2 weekjes thuisgebleven,daarna halve daagjes gaan werken, en daarna weer fulltime.

Nadat mijn mannetje kreeg te horen dat het slecht met z,n vrouw ging klapte die helemaal in elkaar en alles viel weer in deugen.Hij zat er totaal doorheen.

Ook belde mijn zus op dat Amy in het ziekenhuis ligt.Ze drinkte niet meer en bleek uitgedroogd te zijn.
Ook blijkt ze een longontsteking te hebben.Ze is nog zooo klein.Pfffff.

Na dit alles is het mij teveel en heb ik besloten het voorlopig rustig aan te doen.En me alleen maar bezig zal houden met mijn meisje en mijn mannetje.

Pfff wat een eind en begin van 2008 en 2009